Ιστορία

Η Ιστορία της Προοδευτικής

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι Κύπριοι φοιτητές ήταν περιορισμένοι σε αριθμό και προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα του τόπου. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνο τρεις φοιτητικές ενώσεις: η ΔΕΚΦ Λονδίνου, η ΕΦΕΚ Θεσσαλονίκης και η ΕΦΕΚ Αθήνας.

Το οργανωμένο κυπριακό φοιτητικό κίνημα εμφανίζεται ουσιαστικά μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Τότε οι κοινωνικοοικονομικές μεταβολές και οι ανάγκες της κυπριακής οικονομίας για επιστημονικό δυναμικό οδήγησαν σε αύξηση του αριθμού των φοιτητών και σε μια σταδιακή διαφοροποίηση της ταξικής προέλευσης των Κυπρίων φοιτητών. Οι δυνατότητες που προσέφεραν οι χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας μέσω των υποτροφιών άνοιξαν το δρόμο σε ένα σημαντικό αριθμό νέων της εργατικής τάξης και της αγροτιάς να αποκτήσει ανώτατη εκπαίδευση. Η αύξηση του αριθμού των φοιτητών με τη σειρά της δημιούργησε τις προϋποθέσεις για οργάνωση και συντονισμό του μέσα από την ίδρυση φοιτητικών ενώσεων και στη συνέχεια με τη δημιουργία ενός δευτεροβάθμιου οργάνου. Έτσι το 1962 ιδρύεται από τις ΕΦΕΚ Αθήνας και Θεσσαλονίκης η ΟΕΦΕΚ (Ομοσπονδία Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων Κύπρου), σταθμό στην ιστορίας της οποίας αποτέλεσε η ένταξη, το 1965, της Ένωσης Κυπρίων Φοιτητών Σοβιετικής Ένωσης (ΕΚΦΣΕ) καθώς και οι φοιτητικές ενώσεις των άλλων σοσιαλιστικών χωρών και κυρίως της Βουλγαρίας, της ΛΔ Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας.

Τη θετική δράση της ΟΕΦΕΚ προς τη φοιτητική κοινότητα και την κυπριακή κοινωνία έρχεται να διακόψει η ταύτιση της ηγεσίας της με την ελληνική χούντα των συνταγματαρχών που κατέλαβε την εξουσία στην Ελλάδα το 1967. Συγκεκριμένα, το Ιούνη του 1967 ο στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας καθαιρεί το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΦΕΚ Αθήνας (το οποίο σύμφωνα με το καταστατικό διόριζε το ΔΣ της ΟΕΦΕΚ). Διορίζει νέο ΔΣ από φιλοχουντικά στοιχεία (που στελέχωσαν αργότερα και την ΕΟΚΑ Β΄), που με ανακοίνωσή τους κατηγορούν τα προηγούμενα ΔΣ για συνεργασία με τη Νεολαία Λαμπράκη, την ΕΔΟΝ και κομμουνιστικές ενώσεις στο εξωτερικό. Από αυτή τη στιγμή το κυπριακό φοιτητικό κίνημα φιμώνεται και τα διορισμένα ΔΣ της ΕΦΕΚ Αθήνας, Θεσσαλονίκης και της ΟΕΦΕΚ αποτελούν πειθήνια όργανα της Χούντας που συνειδητά συμβάλλουν στα αμερικανονατοϊκά σχέδια για ξεπούλημα της πατρίδας μας. Αναλαμβάνουν το ρόλο προπαγάνδας υπέρ της χούντας και σύμφωνα με δημοσιεύματα του «ενωτικού» τύπου της εποχής, αναγράφουν κι αναρτούν σε πόλεις και χωριά συνθήματα υπέρ της «Επαναστάσεως του 1967».

Το άρθρο της γνωστής ενωτικής και αντιμακαριακής εφημερίδας «Πατρίδα» είναι αποκαλυπτικό: «οι διοικήσεις των Εθνικών Φοιτητικών Ενώσεων ΕΦΕΚ και ΟΕΦΕΚ έχουν επιμελώς επιλεγεί υπό του στρατιωτικού διοικητή Αθηνών μετά την Επανάσταση της 21ης Απριλίου εις αντικατάσταση των ανεξαρτησιακών και συνοδοιπορικών διοικήσεων του παρελθόντων, μεταξύ των Κυπρίων σπουδαστών των διακρινομένων για τα εθνικόφρονα των φρονήματα…» (9.12.1967).

Οι δημοκρατικοί φοιτητές αντιδρούν στην ποδηγέτηση του κυπριακού φοιτητικού κινήματος από τη Χούντα κι έτσι τον Αύγουστο του 1967 οι οκτώ από τις έντεκα φοιτητικές ενώσεις-μέλη της ΟΕΦΕΚ καταγγέλλουν την ανάμειξη της Χούντας, και δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν τα διορισμένα ΔΣ και ότι το 7ο Πανσπουδαστικό Συνέδριο αναβάλλεται. Οι ενώσεις αυτές ήταν η ΕΚΦ Σοβιετικής Ένωσης, η ΕΦΕΚ Αγγλίας, η ΕΚΦ Τσεχοσλοβακίας, η ΕΦΕΚ Λιβάνου, η ΦΕΚ της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, η ΦΟΚ Βουλγαρίας, η ΕΚΦ Πολωνίας, και η ΕΚΦΗΑΔ Αιγύπτου.

Στο Πανσπουδαστικό Συνέδριο που πραγματοποίησαν τελικά οι «διορισμένοι» δηλώνεται η στήριξη στην «Εθνική Κυβέρνηση» (τη χούντα) κι εξαπολύονται αντικομμουνιστικοί και αντιμακαριακοί μύδροι.  Γίνεται όμως λόγος και για την ανάγκη περισσότερης δημοκρατικοφάνειας, πράγμα που θα μπορούσε να επιτευχθεί με την ίδρυση μιας φοιτητικής παράταξης που υποτίθεται θα συμμετείχε σε φοιτητικές εκλογές για ανάδειξη των ΔΣ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποφασίζεται η ίδρυση της «Δράσις» από μια ομάδα δηλωμένων φιλοχουντικών και αντιμακαριακών, πίσω από τους οποίους όμως βρίσκεται ο Γρίβας, ο οποίος σήμερα αναγνωρίζεται ως ο ιδρυτής της παράταξης. Η Χούντα παρέχει κάθε στήριξη στη Δράσις κι αυτή ανταποδίδει καταδίδοντας δημοκρατικούς φοιτητές στο τμήμα Ασφάλειας του Κέντρου Αλλοδαπών και συμμετέχοντας σε μια εκστρατεία τρομοκρατίας των δημοκρατικών και προοδευτικών φοιτητών, οι οποίοι πλέον αποκλείονται μαζικά από τις φοιτητικές εστίες.

Τον επόμενο χρόνο, διενεργούνται φοιτητικές εκλογές στις οποίες οι δημοκρατικοί φοιτητές δεν συμμετέχουν. Κατέρχονται δύο συνδυασμοί, η «Δράσις» και ο «Φοίνικας» (εξτρεμιστές βασιλικοί) στις οποίες υπερισχύει η Δράσις. Από τότε μέχρι το 1974 τα ΔΣ της ΕΦΕΚ και της ΟΕΦΕΚ είναι το ΔΣ της «Δράσις». Ο Φεβράρης του 1969 σήμανε την απαρχή της πιο μαύρης σελίδας του κυπριακού φοιτητικού κινήματος. Εξ ονόματος των Κυπρίων φοιτητών μιλά μια δράκα ακροδεξιών φοιτητών οι οποίοι μερικά χρόνια αργότερα φιγουράρουν στην ηγεσία της ΕΟΚΑ Β΄ και ορισμένοι από αυτούς είναι και σήμερα «επιφανείς προσωπικότητες» της πολιτικής και οικονομικής ζωής της Κύπρου. Υποσκάπτουν τον Πρόεδρο Μακάριο που τον καλούν σε παραίτηση και πολεμούν τη συντριπτική δημοκρατική πλειοψηφία του κυπριακού Λαού που αντιστρατεύεται τα νατοϊκά διχοτομικά σχέδια. Στηρίζουν τους τρεις χουντομητροπολίτες που οργάνωσαν το εκκλησιαστικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακάριου και διοργανώνουν εκδηλώσεις προς τιμή του Γρίβα. Καλούν τους φοιτητές να ανταποκριθούν στο «δεύτερο κάλεσμα του Διγενή» και να ενταχθούν στην ΕΟΚΑ Β΄. Η ΟΕΦΕΚ με ανακοίνωση της στης 15.1.1973 δηλώνει ότι τάσσεται υπό τις διαταγές του Διγενή, εντάσσεται δηλαδή στις τάξεις της ΕΟΚΑ Β΄ ενώ η ΕΦΕΚ Αθήνας σε ειδική συνεδρία για το θάνατο του «Αρχηγού» αποφασίζει «εκατό κύπριοι φοιτητές να κατέλθουν εις Κύπρος και να ενταχθούν εις τας τάξεις της ΕΟΚΑ (Β΄) προς συνέχιση του αγώνος».

Αυτά τα χρόνια οι δημοκρατικοί φοιτητές που στηρίζουν την πατριωτική γραμμή για αποφυγή του διαμελισμού και λύση του κυπριακού με βάση ενιαίο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος συγκρούονται με τη γραμμή της ένωσης που οδηγεί στη διπλή ένωση και το διαμελισμό. Προβάλλει έτσι η αναγκαιότητα δημιουργία ενός νέου δευτεροβάθμιου οργάνου που θα εκφράζει την πραγματική βούληση του κυπριακού φοιτητικού κινήματος. Αυτή η αδήριτη ανάγκη παίρνει σάρκα και οστά με την ίδρυση από τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις των φοιτητών (Παλμός Αθήνας, Αναγέννηση Θεσσαλονίκης και φοιτητικές ενώσεις των σοσιαλιστικών χωρών) της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Φοιτητών και Νέων Επιστημόνων (ΠΟΦΝΕ). Η ίδρυση της ΠΟΦΝΕ αποτελεί ορόσημο για το κυπριακό φοιτητικό κίνημα και θέτει τις συνθήκες για εκδημοκρατικοποίηση, μαζικοποίηση κι ενίσχυση της οργανωτικής ενότητας του φοιτητικού κινήματος. Η ΠΟΦΝΕ υπερασπίζεται τον Πρόεδρο Μακάριο και την πολιτική της ανεξαρτησίας, γίνεται έπαλξη αγώνα ενάντια στο νατοϊκό ιμπεριαλισμό και τον εοκαβήτικο φασισμό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δυνάμεις της δεξιάς και της ακροδεξιάς του κυπριακού φοιτητικού κινήματος πολέμησαν με λύσσα την ΠΟΦΝΕ και για δεκαετίες εμπόδιζαν την ένταξη φοιτητικών ενώσεων στην Ομοσπονδία.

Την περίοδο αυτή οι Κύπριοι δημοκρατικοί φοιτητές στην Ελλάδα διώκονται ή απελαύνονται από τη χώρα λόγω των δημοκρατικών τους φρονημάτων και της αντιστασιακής τους δράσης. Στα γεγονότα της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, της κορυφαίας στιγμής στην πάλη του ελληνικού αντιδικτατορικού κινήματος πήραν μέρος κι αρκετοί Κύπριοι φοιτητές. Ανάμεσα σε αυτούς τους πρωτοπόρους αγωνιστές του κυπριακού φοιτητικού κινήματος ήταν και τα μετέπειτα ιδρυτικά στελέχη της Προοδευτικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών, όπως ο αείμνηστος Πασχάλης Πάσιουρος.

Τον Ιούλη του 1974 μπαίνει μπρος το σχέδιο διαμελισμού της Κύπρου, όπως αυτό εκπονήθηκε στα στρατηγεία του ΝΑΤΟ. Ο σπόρος που έσπειραν οι φασίστες σε Κύπρο κι Ελλάδα φέρνει την εκδήλωση του χουντικού πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη ενάντια στον εκλεγμένο πρόεδρο Μακάριο. Οι Δρασίτες σπεύδουν να χαιρετίσουν την «επελθούσα επαναστατική αλλαγή» και να συγχαρούν την «κυβέρνηση Σαμψών»…

Στις 20 του Ιούλη ο τούρκικος Αττίλας μπαίνει στο νησί και σκορπά το θάνατο, την καταστροφή, την προσφυγιά και τον πόνο. Οι δημοκράτες φοιτητές  που είχαν αποκλειστεί στην Αθήνα, με την εκδήλωση της εισβολής και την κατάρρευση της χούντας, εφορμούν αγανακτισμένοι και καταλαμβάνουν αυθόρμητα τα γραφεία της ΕΦΕΚ, όπου ανακαλύπτουν αρκετά στοιχεία που έδειχναν τις σχέσεις ΕΦΕΚ – Χούντας – ΕΟΚΑ Β΄. Σε λίγο συγκροτείται η Συντονιστική Επιτροπή Κυπρίων Φοιτητών που αναλαμβάνει τον αγώνα της ηθικής και υλικής ενίσχυσης του λαού μας. Οργανώνει μεγάλες συναυλίες για την Κύπρο με το Μίκη Θεοδωράκη, εξασφαλίζει επιδόματα  και δωρεάν φοιτητικά εισιτήρια για του Κύπριους φοιτητές και αποστέλλει τρόφιμα και ρουχισμό στην Κύπρο. Αναλαμβάνει επίσης την ευθύνη για τη διενέργεια των πρώτων δημοκρατικών εκλογών.

Όμως οι Δρασίτες αντί να κρυφτούν από ντροπή για τη συνενοχή τους στην κυπριακή τραγωδία ανασυντάσσονται και οργανώνονται, ενισχυμένοι από ένα μεγάλο αριθμό «εθνικοφρόνων» που έφυγαν από την Κύπρο κάτω από το βάρος της παλλαϊκής κατακραυγής. Έτσι παρά το γεγονός ότι η Χούντα έπεσε οι δυνάμεις της ακροδεξιάς αρχίζουν μια νέα εκστρατεία τρομοκρατίας προκείμενου να κρατήσουν τον έλεγχο του φοιτητικού κινήματος.

Στην ιστορική Γενική Συνέλευση που γίνεται τον Οκτώβρη του 1974 στην Αθήνα εκλέγεται δημοκρατικό προεδρείο, προερχόμενο από την ΔΕΚΦΑ (Δημοκρατική Ένωση Κυπρίων Φοιτητών Αθήνας στην οποία συνασπίστηκαν όλοι οι δημοκράτες). Οι αμετανόητοι Δρασίτες όμως απαντούν με εμετικά εοκαβήτικα συνθήματα, και με την προστασία της ελληνικής αστυνομίας κτυπούν άγρια δημοκρατικούς φοιτητές, καταλαμβάνουν τα γραφεία της ΕΦΕΚ, σπάζουν τις φωτογραφίες του Μακαρίου και λεηλατούν.

Από δω και μπρος μια πολύχρονη πάλη θα δοθεί μέχρι τον εκδημοκρατισμό του κυπριακού φοιτητικού κινήματος. Πάλη που είχε να αντιμετωπίσει τη βία, το τραμπουκισμό, τις νοθείες και τη μαύρη προπαγάνδα των αντιδραστικών κατάλοιπων του φασισμού. Μέσα σε αυτές τις νέες συνθήκες ήταν πια αμετάθετη ανάγκη, μια αταλάντευτη και συγκροτημένη φοιτητική δύναμη που θα διέλυε τα ιδεολογικά σκοτάδια του φασισμού και θα φώτιζε τις αδυναμίες και τη σύγχυση που ταλάνιζαν το δημοκρατικό στρατόπεδο. Χρειαζόταν μια δύναμη για να δώσει στο κυπριακό φοιτητικό κίνημα πατριωτικό και αντιμπεριαλιστικό προσανατολισμό και για να το καταστήσει προπύργιο δημοκρατικής αγωνιστικής ενότητας για τον αντικατοχικό αγώνα του Λαού μας που μόλις άρχιζε. Ταυτόχρονα η δύναμη αυτή θα πρωτοπορούσε για ξανασταθεί όρθιο το φοιτητικό κίνημα και να απαλλαγεί από τον εξευτελισμό που το είχε ρίξει η αντίδραση.

Έτσι τον Οκτώβρη του 1974, σε ένα ημιυπόγειο στα Εξάρχεια λιγοστοί φοιτητές που συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα προχωρούν στην ίδρυση της Προοδευτικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών, της έκφρασης των πιο προοδευτικών ιδανικών για τον άνθρωπο και το μέλλον του και της συνέχειας του Λαϊκού Κινήματος της Κύπρου. «Κάθε μέρα που περνά, κάθε στιγμή κάνουν τον αγώνα της νεολαίας και του λαού μας πιο δύσκολο. Έτσι η συσπείρωση όλων των προοδευτικών Κυπρίων φοιτητών  είναι αναγκαία. Σε στιγμές που ο λαός μας δεινοπαθεί ξεριζωμένος από τα σπίτια του, καλούμαστε να αγωνιστούμε σε συνεργασία με το ελληνικό νεολαιίστικο κίνημα, με τη νέα δημοκρατική Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας ΕΦΕΕ, με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις της κυπριακής νεολαίας για μια Κύπρο ανεξάρτητη και αποστρατιωτικοποιημένη. Να συσπειρώσουμε γύρω μας όλους τους νέους συμπατριώτες μας, που οι πράκτορες των ιμπεριαλιστών και τα φασιστικά στοιχεία με τα σοβινιστικά τους κηρύγματα, αποπροσανατολίζουν κι εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό και τον αυθορμητισμό τους. Να κινητοποιήσουμε τους Κύπριους φοιτητές που είναι διασκορπισμένοι και που οι εκλογές έδειξαν ότι είναι αποκομμένοι από το δημοκρατικό κίνημα. Η Προοδευτική Κίνηση δημιούργημα της ανάγκης του μεθοδευμένου αγώνα, στήθηκε πριν λίγους μήνες με σκοπό να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα του φοιτητή».

Τον Ιούλη του 1975 εκδίδεται η πρώτη εφημερίδα της Προοδευτικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών κι αργότερα στήνεται η οργανωτική δομή της παράταξης με τα βοηθητικά γραφεία, στη βάση της οποίας λειτουργεί μέχρι σήμερα.

Στη Θεσσαλονίκη, όλοι οι δημοκράτες φοιτητές συσπειρώνονταν στην Προοδευτική Δημοκρατική Κίνηση Κυπρίων Φοιτητών που ιδρύθηκε το 1974. Οι διασπαστικές όμως τάσεις που επεκράτησαν στους κόλπους της και η προσπάθεια της ΕΔΕΚ να την ελέγξει οδήγησαν το 1976 στην ίδρυση της Δημοκρατικής Κίνησης Κυπρίων Φοιτητών από τους ΑΚΕΛιστές και αριστερούς φοιτητές. Στην ιδρυτική της διακήρυξη η «Δημοκρατική» (το 1994 μετονομάστηκε σε «Προοδευτική» ΔΚΚΦ) απευθύνει έκκληση: «Οι κρίσιμες στιγμές που περνά σήμερα η Κύπρος, οι εντεινόμενες προσπάθειες από τους πιο αντιδραστικούς κύκλου του ιμπεριαλισμού -το ΝΑΤΟ και τη ΣΙΑ- για αναβίωση της ΕΟΚΑ Β΄, για δολοφονία  του Προέδρου Μακάριου, για κλείσιμο του κυπριακού με μια λύση διχοτομική και απαράδεχτη μας επιβάλλουν να σφυρηλατήσουμε την πατριωτική δημοκρατική ενότητα. Καλούμε κάθε Κύπριο δημοκράτη φοιτητή που συμφωνεί με τις αρχές μας να ενταχθεί στις γραμμές μας και να προχωρήσουμε στο στήσιμο μιας γερής και μαζικής κίνησης που να αποτελεί εγγύηση της πατριωτικής ενότητας».

Η Προοδευτική Κ.Φ. προχώρησε στα επόμενα χρόνια με στρατηγική επιδίωξη την δημοκρατική ενότητα για να απαλλαγεί οριστικά το κυπριακό φοιτητικό κίνημα από τα φασιστικά στοιχεία. Δεν υπάρχει έντυπο κι εφημερίδα της Προοδευτικής από τότε μέχρι σήμερα που να μη μιλά για την ανάγκη ενότητας και συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων -Προοδευτική, Αναγέννηση, Αγώνας- για την κοινή αντιμετώπιση της αντίδρασης και του σοβινισμού, που σήμερα εκφράζεται με τη συμμαχία των ακροδεξιών παρατάξεων σε διάφορους χώρους σπουδών. Όμως για να επιτευχθεί ο εκδημοκρατισμός του φοιτητικού κινήματος χρειάστηκαν χρόνια. Χρειάστηκε να ενδυναμωθεί αποφασιστικά η Προοδευτική ούτως ώστε να αντιμετωπιστεί η σύγχυση, ο καιροσκοπισμός και οι ταλαντεύσεις που κατά καιρούς παρουσίαζαν και καλλιεργούσαν οι άλλες δημοκρατικές παρατάξεις. Σημαντικό σταθμό στην πορεία εκδημοκρατικοποίηση ήταν η καθιέρωση της απλής αναλογικής ως εκλογικό σύστημα που διασφάλιζε την πολυφωνία και ανέβαζε την πολιτικοποίηση του φοιτητικού κινήματος.

Την ίδια ώρα παράλληλα με την πάλη για δημοκρατία στο φοιτητικό κίνημα, για αντιμπεριαλιστικό-αντικατοχικό προσανατολισμό και διεθνοποίηση της υπόθεσης του κυπριακού Λαού η Προοδευτική Κ.Φ. αναδεικνύει φοιτητικά προβλήματα και απαιτεί λύσεις μέσα από μια ολοκληρωμένη κρατική φοιτητική μέριμνα. Έντονα οξυμένο ήταν το στεγαστικό πρόβλημα αλλά και το ύψος των φοιτητικών ναύλων, ιδιαίτερα μέσα στις δύσκολες συνθήκες που έφερε η εισβολή και ο ξεριζωμός για χιλιάδες οικογένειες του λαού. Χρόνο με το χρόνο η Προοδευτική Κ.Φ. κατακτά τη συνδικαλιστική πρωτοπορία και καθιερώνεται ως η πιο συνεπής και διεκδικητική δύναμη.

Η δεκαετία του 1990 βρίσκει την Προοδευτική Κ.Φ. μπροστά σε νέες συνθήκες. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της κοινότητας σοσιαλιστικών κρατών στην Ευρώπη αποτέλεσε ένα ισχυρό πλήγμα στην πάλη των λαών για δημοκρατία και ειρήνη και ταυτόχρονα σηματοδότησε μια περίοδο υποχώρησης και κρίσης του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος. Όπως, όμως, το Λαϊκό Κίνημα με επικεφαλής το ΑΚΕΛ έτσι και η Προοδευτική Κ.Φ. βγήκε πιο δυνατή κι ενισχυμένη από αυτή τη δοκιμασία, προκειμένου να ανταποκριθεί στα νέα πολιτικά και συνδικαλιστικά της καθήκοντα. Η λειτουργία του Πανεπιστημίου Κύπρου το 1992 αποτέλεσε την απαρχή για τη σταδιακή μετατόπιση του κέντρου βάρους της δράσης του κυπριακού φοιτητικού κινήματος από το εξωτερικό στην Κύπρο.

Η άνοδος του Δημοκρατικού Συναγερμού στην εξουσία για μια δεκαετία συνοδεύτηκε με μια πρωτοφανή έξαρση της γριβολογίας, του σοβινισμού και της πατριδοκαπηλίας ως προκάλυμμα των απαράδεκτων υποχωρήσεων που γίνονται στο κυπριακό πίσω από τις κλειστές πόρτες. Παράλληλα συντελέστηκε μια ανηλεής νεοφιλελεύθερη επίθεση σε δικαιώματα και κεκτημένα των φοιτητών και των εργαζομένων που πυροδότησε δυναμικούς και μαζικούς αγώνες της νεολαίας, στους οποίους η Προοδευτική Κ.Φ. είχε αποφασιστική συμβολή για την οργάνωση και επιτυχή πραγμάτωσή τους. Η Προοδευτική Κ.Φ. αυτή την περίοδο υπογραμμίζει την αναγκαιότητα να βγουν οι σύλλογοι από την αδράνεια και την ανυπαρξία στην οποία τους ρίχνουν οι ακροδεξιές πλειοψηφίες, όπου αυτές σχηματίζονται με συμμαχία Πρωτοπορίας και ΕΦΑΕΦΠ. Σε αυτά τα χρόνια η παράταξη της Αριστεράς διαγράφει μια ανοδική πορεία και εμπεδώνεται στις συνειδήσεις των φοιτητών ως η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, που στέκεται με συνέπεια απέναντι στις δεξιές και ακροδεξιές πολιτικές τόσο στο κυπριακό όσο και στην κυβερνητική πολιτική έναντι των φοιτητών. Η ποιοτική της δράση στον πολιτισμό και τη νεανική δημιουργία συγκινεί εκατοντάδες φοιτητές που βρίσκουν στις πλούσιες δραστηριότητες της καταφύγιο από την υποκουλτούρα που τους περιβάλλει.

Η πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα είναι ακόμα πιο ελπιδοφόρα κι αισιόδοξη για την Προοδευτική Κ.Φ. και ολόκληρο το φοιτητικό κίνημα. Διαμορφώνονται δημοκρατικές πλειοψηφίες σε μια σειρά από φοιτητικές ενώσεις που σημαίνουν ουσιαστική πρόοδο στη δράση των συλλόγων και συνολικά του φοιτητικού κινήματος. Το 2003 η τριμερής δημοκρατική συνεργασία ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ σημειώνει μια ξεκάθαρη νίκη στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και τερματίζει τη συναγερμική διακυβέρνηση, ανοίγοντας νέες ευνοϊκές προοπτικές για τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος. Το 2004 χαρακτηρίζεται από την ιστορική εξέλιξη της ολοκλήρωσης της ενοποίησης του κυπριακού φοιτητικού κινήματος, που γίνεται πραγματικότητα μετά την μεταστροφή της Πρωτοπορίας και την αποδοχή από μέρους της των δομών, της ιστορίας και των αγωνιστικών παραδόσεων της Παγκύπριας Ομοσπονδίας Φοιτητικών Ενώσεων. Ο στόχος για τον οποίο η Προοδευτική Κ.Φ. εργάστηκε αταλάντευτα για δεκαετίες πραγματοποιείται με την ένταξη και των υπολοίπων φοιτητικών ενώσεων στην Ομοσπονδία. Η λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων προβάλλει την ανάγκη οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος στους χώρους αυτούς και καθοδήγησης των αγώνων για προάσπιση των φοιτητών από την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της παιδείας.

Δυστυχώς η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος αλλά και η διακυβέρνηση ΔΗΣΥ – Αναστασιάδη δεν αφήσαν αλώβητους τους φοιτητές και τα δικαιώματα τους. Έτσι η Προοδευτική Κ.Φ. είναι μπροστάρης στον αγώνα για προάσπιση της ενότητας του Οργανωμένου Φοιτητικού Κινήματος, για την διαφύλαξη της κρατικής φοιτητικής μέριμνας αλλά και στην διατήρηση και διεύρυνση της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για το δικαίωμα στη στέγαση που ταλανίζει τους φοιτητές και όχι μόνο αλλά και για τα δικαιώματα των φοιτητών των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων.

Σήμερα η Προοδευτική Κ.Φ. απλώνεται σε όλους τους χώρους σπουδών Κυπρίων φοιτητών, από την Κύπρο, μέχρι την τελευταία πόλη της Ελλάδας, από τη Μόσχα, τη Σόφια, τη Βουδαπέστη και την Πράγα μέχρι το Λονδίνο και το Μάντσεστερ. Συγκεκριμένα η Προοδευτική Κίνηση Φοιτητών δραστηριοποιείται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηνωμένο Βασίλειο, Πάτρα, Ιωάννινα, Κομοτηνή, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Βόλος, Ρόδος, Βουλγαρία, Τσεχία, Μόσχα, Ανώτερο Ξενοδοχειακό Ινστιτούτο Κύπρου (ΑΞΙΚ), Πανεπιστήμιο Frederick, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο και Frederick Λεμεσού. Παράλληλα υπάρχουν πυρήνες της Προοδευτικής Κ.Φ. σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αμερική καθώς και σε όλες τις υπόλοιπες πόλεις της Ελλάδας που σπουδάζουν Κύπριοι φοιτητές.

Γυρνώντας το βλέμμα προς τα πίσω ατενίζουμε με περηφάνια την σαρανταπεντάχρονη πορεία αγώνων και θυσιών που λάμπρυνε τις σελίδες της ιστορίας όχι μόνο του φοιτητικού κινήματος αλλά ολόκληρου του Λαϊκού Κινήματος της Κύπρου. Εκφράζουμε το συντροφικό σεβασμό στους πρωτοπόρους συναγωνιστές που σε καιρούς δύσκολους και σκοτεινούς έβαλαν τα θεμέλια για το σημερινό γερό οικοδόμημα της πιο μαχητικής, ισχυρής και συνεπούς δύναμης του κυπριακού φοιτητικού κινήματος.

Στρέφοντας το βλέμμα μπροστά ανασκουμπωνόμαστε για «μάχες καινούριες», υψώνουμε τη σημαία της Κύπρου και δυναμώνουμε τον αγώνα για μια πατρίδα λεύτερη απ΄ άκρη ως άκρη που θα έχει μόνο αφέντη το Λαό της. Στο δρόμο που χαράκτηκε τον Οκτώβρη του 1974 βαδίζουμε σήμερα με βήμα σίγουρο και αισιόδοξο. Σίγουρο γιατί η Προοδευτική Κ.Φ. είναι δεμένη σφιχτά με τη φοιτητική νεολαία και τον κυπριακό Λαό. Αισιόδοξο γιατί μιλάμε μόνο με αλήθειες και παλεύουμε για τα πιο όμορφα ιδανικά. Συνεχίζουμε με το λάβαρο της Αριστεράς αγέρωχο, τις γροθιές υψωμένες και τις κόκκινες καρδιές ψηλά! Αυτά τα 36 χρόνια ήταν μόνο η αρχή…